Telefonia komórkowa
Telefonia komórkowa - infrastruktura telekomunikacyjna (oraz procesy związane z jej
budową i eksploatacją), umożliwiająca abonentom bezprzewodowe połączenia na obszarze złożonym
z tzw. komórek, obszarów kontrolowanych przez poszczególne anteny stacji bazowych.
Charakterystyczną cechą tego typu telefonii jest zapewnienie użytkownikowi mobilności, może on zestawiać połączenia (oraz połączenia mogą być zostawione do niego) na terenie pokrytym zasięgiem radiowym związanym ze wszystkimi stacjami bazowymi w danej sieci. Najpopularniejszym obecnie systemem telefonii komórkowej na świecie jest GSM (około 80% rynku telefonii mobilnej). Należy on do tzw. telefonii komórkowej drugiej generacji, która zaczyna być zastępowana przez telefonię 3G.
Informacje ogólne
Próby stworzenia telefonów komórkowych
powstawały w latach 40. i 50. XX wieku. Pierwszy prototyp telefonu komórkowego wykonała w 1956 r.
szwedzka firma Ericsson. Telefon ważył
40 kilogramów, a kształtem przypominał walizkę. Urządzenie to kosztowało tyle co samochód.
3 kwietnia 1973 roku w Nowym Jorku firma Motorola wprowadziła do obrotu swój pierwszy telefon
komórkowy Dyna TAC. Telefon ważył 0,8 kg i miał wymiary cegły. 16 września 1975 opublikowano amerykańskie zgłoszenie patentowe US 3,906,166 firmy Motorola pod tytułem Radio Telephone System. 21 sierpnia 1983 Federalna Komisja Łączności dopuściła na rynek DynaTAC 8000X. 3 grudnia 1992 roku wysłano po raz pierwszy wiadomość SMS
Jak działa telefon komórkowy?
W telefonie komórkowym znajduje się mikrofon. Za jego pośrednictwem sygnał przekazywany jest do odpowiednich bloków układów elektronicznych o dużej skali integracji, znajdujących się w aparacie telefonicznym. Bloki spełniają wiele funkcji związanych z przetwarzaniem sygnałów w sposób cyfrowy. Dochodzi do kompresji informacji, zawartej w sygnale mowy. Innymi słowy, zmniejszeniu ulega objętość danych cyfrowych reprezentujących sygnały mowy, aby prędkość przekazywania sygnału cyfrowego była możliwie mała. Po kompresji informacji odbywa się proces tzw. kodowania nadmiarowego, który służy zabezpieczeniu bloków przenoszących segmenty sygnałów mowy przed błędami. Sygnał cyfrowy przekazywany jest do modulatora, gdzie dokonuje się przesunięcie „widma” sygnału z podstawowego pasma częstotliwości do pasma radiowego przyznanego danemu systemowi. Sygnał wyjściowy z modulatora przekazywany jest do nadajnika, a stamtąd do anteny, która emituje falę elektromagnetyczną. W aparatach komórkowych pierwszych generacji, które powstały prawie 30 lat temu, transmisja odbywała się w systemie analogowym, a nie cyfrowym, jak obecnie. Jakość odbioru sygnału była kiepska. Sieć komórkową obsługują operatorzy dysponujący stacjami bazowymi budowanymi na terenie całego kraju co kilka lub kilkanaście kilometrów.