Włochy mogą poszczycić się jedną z najpiękniejszych kart spośród wszystkich tworzących księgę historii. Korzenie Italii sięgają czasów antycznych. Legenda głosi, że Rzym został założony w 753 roku p. n. e przez potomków uciekiniera z Troi, Eneasza, Romulusa i Remusa. Jednak już wcześniej istniały tam rozwinięte cywilizacje, jak na przykład dobrze znana ze źródeł archeologicznych cywilizacja Etrusków.

Imperium Rzymskie które powstało w miejsce etruskiego państwa szybko się rozrosło oparłszy swe granice na Renie i Dunaju. Rzymskie legiony fortyfikowały swoje obozy także nad Nilem i Jordanem, w Afryce Północnej i mglistej Brytanii. Jednak w okresie świetności, Legiony walczyły z zewnętrznym wrogiem na Półwyspie Apenińskim tylko raz, w czasie wojen punickich. Wtedy to wojska wielkiego kartagińskiego wodza, Hannibala, zostały pokonane pod Zaną i Kannami.

Koloseum

Starożytny Rzym był centrum Europy. Nic dziwnego, że szybko dotarło do niego chrześcijaństwo. O wadze tego ośrodka świadczy przybycie do Wiecznego Miasta św. Piotra, który ewangelizował mieszkańców. Szybko też, bo już w latach panowania Nerona ulice i areny Rzymu spłynęły krwią chrześcijańskich męczenników. Wcześniej został tam ścięty św. Paweł. Chrześcijaństwo oparło się jednak represjom i w IV wieku stało się religią państwową, na mocy edyktu Konstantyna Wielkiego.

Stolica Imperium stała się też jednym z najważniejszych, obok Konstantynopola, Antiochii, Jerozolimyi Aleksandrii patriarchatów chrześcijańskich. Pod koniec swego istnienia Imperium stało się arena krwawych i dramatycznych wydarzeń. Armie barbarzyńców napierały na coraz słabsze granice. Nie musieli z resztą nawet przez nie przenikać. Germanie różnych plemion stanowili bowiem od lat trzon kawalerii rzymskiej. To właśnie z szeregów germańskich najemników rekrutowało się wielu, zmieniających się w tym czasie jak obrazki w kalejdoskopie, cesarzy. Większość z nich nie panowała długo. Niemal żaden nie zmarł śmiercią naturalną. Ostatecznie w 476 roku Cesarstwo Zachodnie upadło.

Rzym zachował jednak znaczenie jako ważny ośrodek chrześcijaństwa. W okresie średniowiecza współczesne Włochy były podzielone na wiele miejskich republik, w których władzę sprawował patrycjat miejski. Inaczej wyglądała sytuacja w Rzymie i w okolicach, stanowiących wówczas państwo kościelne. Okres ten to czas rywalizacji miast włoskich o dominację na terenie Italii (przede wszystkim utworzono Ligę Lombardzką, a w latach 1378-1381 walkę o prymat toczyły między sobą Wenecja i Genua).

W średniowieczu na terenie Włoch zaczęły powstawać pierwsze uniwersytety. Włochy nabierały znaczenia jako stolica kulturalna Europy. W XIV wieku to właśnie tam rozpoczął się prąd, który zrewolucjonizował wszystkie dziedziny kultury - od filozofii przez literaturę i sztukę, na modzie skończywszy - renesans. Dopiero wiek XIX przyniósł Włochom zjednoczenie. Impuls dało podbicie i okupacja ziem włoskich przez armię rewolucyjnej francuskiej republiki, która przekształciła się w armię Napoleona.

W ruchu zjednoczeniowym wytworzyły się dwie frakcje: skupiona wokół Mazziniego i jego Młodych Włoch frakcja demokratyczna i frakcja chcąca zjednoczenia Włoch przez arystokrację. Sytuacje komplikował fakt, że północ kraju okupowana była przez Austrię. W roku 1848 przez kraj przetoczyła się fala powstań ludowych, stłumionych przez Austriaków wykorzystujących wewnętrzne skłócenie ruchu wyzwolicielskiego i niepewność i wahania monarchów. W 1859 do gry włączyła się Francja, która stanęła po stronie Włochów pod wodzą Napoleona III. Po bitwach pod Magentą i Solferino udało się pokonać Austriaków, jednocześnie w całym kraju wybuchło powstanie. Ostatecznie 17 marca 1861 parlament proklamował Królestwo Włoch.

W pierwszej wojnie światowej Włochy początkowo stanęły po stronie Prus i Austrii, jednak w 1915 przeszły na stronę państw Entanty. Po wojnie, w wyniku przewrotu do władzy doszli faszyści pod wodzą Mussoliniego. Następne lata to okres represji i prześladowań, słabszych niż w nazistowskich Niemczech, ale szczególnie dotkliwych zwłaszcza dla ludności żydowskiej. W latach 1935-1936 Włochy usiłują podbić Etiopię.

W Drugiej Wojny Światowej Włoscy żołnierze podbijają Albanię i wspierają hitlerowców na różnych frontach. Kończy się to klęską Osi i inwazją wojsk alianckich w 1944 na południu kraju. Mussolini zostaje rozstrzelany, kraj wchodzi w okres powojennej biedy. Włochom udało się jednak odbudować kraj i dziś jest on jednym z bogatszych państw Unii Europejskiej.