Układ Słoneczny

Merkury najmniejsza i najbliższa Słońcu planeta Układu Słonecznego. Jako planeta wewnętrzna znajduje się
dla ziemskiego obserwatora zawsze bardzo blisko Słońca, dlatego jest trudna do obserwacji. Mimo to należy
do planet widocznych gołym okiem i była znana już w starożytności. Merkurego dojrzeć można jedynie tuż
przed wschodem lub tuż po zachodzie Słońca. Ukształtowaniem powierzchni Mekurego przypomina Ksieżyc:
są na nim liczne kratery uderzeniowe i praktycznie pozbawiony jest atmosfery. Temperatura powierzchnin waha się
od -183°C do 427°C. W przeciwieństwie do Księżyca, planeta ma jednak duże żelazne jądro, generuące pole
magnetyczne o natężeniu stukrotnie mniejszym od natężenia ziemskiego pola magnetycznego. Wielkość jądra powoduje,
że Merkury ma jedną z największych gęstości spośród planet Układu słonecznego. Pierwsze udokumentowane obserwacje
Merkurego sięgają pierwszego tysiąclecia p.n.e. Do IV wieku p.n.e. greccy astronomowie uważali, że są to dwa
ciała niebieskie: pierwsze widzialne tylko przed wschodem Słońca (nazywali je Apollo), drugie widzialne
tylko po zachodzie Słońca (nazywali je Hermesem). Za sprawą szybkiego ruchu planety, powodowanego jej krótką
orbitą, Rzymianie nadali planecie nazwę na cześć posłańca bogów i patrona handlarzy – Merkurego.
Symbol astronomiczny planety to stylizowana wersja kaduceusza Hermesa.

Charakterystyka fizyczna:
Powierzchnia: 75 x 1mln km2 (0,147 Ziemi)
Średnica na równiku: 4879,4 km
Gęstość: 5,427 g/cm3
Odległość od słońca: 58 mln km